Do meu andar solitário,só quem sabe sou eu.
Paradoxal,permaneço incerta
nos braços do tempo,
como um arbusto quebrado.
De mim,
só se ouve os passos rasos
pisando o medo com os próprios pés.
Entre o céu e a terra,
que excedem o caminho do meu corpo,
estou posta,e mais nada.
Rosy Moreira
2 comentários:
Querida amiga e poetisa Rosy!
Poema belíssimo e ao mesmo tempo reflexivo. Texto necessariamente poético. Adorei. Meus parabéns!
POETA CIGANO - 13/04/2010
carlosrimolo.blogspot.com
...traigo
sangre
de
la
tarde
herida
en
la
mano
y
una
vela
de
mi
corazón
para
invitarte
y
darte
este
alma
que
viene
para
compartir
contigo
tu
bello
blog
con
un
ramillete
de
oro
y
claveles
dentro...
desde mis
HORAS ROTAS
Y AULA DE PAZ
TE SIGO TU BLOG
CON saludos de la luna al
reflejarse en el mar de la
poesía...
AFECTUOSAMENTE
roxy
ESPERO SEAN DE VUESTRO AGRADO EL POST POETIZADO DE EL NAZARENO- LOVE STORY,- Y- CABALLO, .
José
ramón...
Postar um comentário